Experiment
Al een kleine 10 jaar loop ik rond met een idee.
Na zelf een tijd zonder kerkdiensten te hebben doorgebracht, stelde ik mij de vraag in hoeverre onze gebruikelijke wekelijkse kerkdiensten ons werkelijk helpen om onze persoonlijke verbondenheid met God te verdiepen. Niet dat ik twijfel aan de zegen die in het samenkomen ligt en aan het nut van een gemeenschap te vormen. Maar hoe zit het met dat andere luik, onze groei in standvastig en zelfstandig verbonden zijn met God zelf, ook als de gebruikelijke omkadering weg zou vallen?
Experiment
De idee waar ik mee rond liep was, om als experiment, een aantal zondagen op rij GEEN kerkdienst te organiseren. Uiteraard met de nodige inleiding, aandacht en omkadering vooraf, zodat iedereen in vrede aan het experiment zou kunnen deelnemen.
Wat zou deze ervaring met ons doen?
- Vallen we in een gat van gemis dat ons triestig maakt? En wat is het juist dat we missen? … Is het de traditie, de gewoonte? De sfeer, het opgaan in de groep, zichtbaar verbonden voelen? Het zingen, de verkondiging, het avondmaal? De mensen, de praatjes, de koffie achteraf?
- Of blijkt juist dat het ons goed doet om even niet te hoeven gaan? Geeft het onverwacht wat ademruimte, tijd om tot rust en tot bezinning te komen?
- Merken we, eens we onze weg een beetje hebben gevonden, dat we eigenlijk gestimuleerd worden en dat we wel tot gebed en lezen komen? Dat we misschien zelfs veel dieper tot de kern van iets kunnen doordringen? Dat we ons in deze open ruimte veel intenser met Vader weten te verbinden?
- Of lukt het ons niet goed en zou op termijn ons geloofskaarsje op een lager pitje komen te staan?
Nadien zouden we onze ervaringen kunnen uitwisselen.
Vanzelfsprekend zouden die divers zijn. Maar wat hebben we geleerd over onszelf? Wat gebeurt er als ik teruggeworpen wordt op mezelf? Kan ik mijn geloof op een zelfstandige manier voeden en de band met Vader, Jezus, Heilige Geest aanhalen?
Vertellen onze ervaringen iets over wat ons persoonlijk geloof effectief doet groeien?
Zijn er elementen die we kunnen meenemen naar de toekomst?
Komen er eventueel ook tips naar voor over de manier waarop we onze ‘dag des Heren’ best vorm geven, en het samenkomen?
Wie?
Maar welke kerk zou ik bereid kunnen vinden om aan zo’n experiment deel te nemen? Wie deelt mijn passie om te blijven aftasten of onze activiteiten nog wel de wezenlijke kern van ons geloof voeden? En wie zou het aandurven om iets aan onze tradities te veranderen als zou blijken dat iets bijgestuurd kan worden?
Nu !!
Mijn verwondering en mijn enthousiasme waren groot nu dit experiment werd meegenomen door onze landelijke overheid in het kader van een lockdown. Alle kerken toe. Velen hebben dit als een aanval op onze geloofsbeleving ervaren, maar ik zag het als een knipoog van God die blijkbaar mijn experiment wel leuk vond. Of was het misschien Zíjn experiment dat in mij brandde?
Ik schuif de vraag opzij over Gods invloed in verband met deze pandemie, maar wil wel stilstaan bij de vraag of God deze pandemie heeft mogen gebruiken om ons te doen stilstaan bij wat de kern is van ons geloof.
Zijn we alleen boos om de beperkingen? Of kan God ons juist hierdoor iets leren over wat de essentie is?
En u?
Nu dit experiment zo heel nadrukkelijk ruimte heeft gekregen,… zou u iets van uw ervaring willen delen met mij? Bijvoorbeeld:
– Wat is je opgevallen?
– Wat heb je gemist en wat heeft je goed gedaan?
– Heeft deze speciale tijd iets aangewakkerd of juist gedoofd?
– Wat heb je nodig om stand te houden, en wat doet je groeien?
– Wat wil je zeker behouden in de toekomst en wat mag misschien wel minder?
Graag neem ik uw bevindingen mee in mijn gebed en in mijn beluisteren van wat zinvolle sporen kunnen zijn voor de toekomst.
Ik hoor graag van u,
Zegen,
Marc