Ik ben thuis
De gevoelswaarde van de uitspraak “ik ben thuis” kan heel verschillend zijn.
Het kan negatief geladen zijn: thuis door ziekte, zonder werk.
Soms neutraal: ik ben niet elders, ik ben thuis.
Maar ook positief: ik voel me thuis.
Bij deze laatste invulling is ‘thuis voelen’ meer dan een locatie, het is een gevoel van gelukkig zijn.
Thuis voelen:. bij jezelf,. bij andere mensen,. bij God.
Gelukkig zijn zij die geleerd hebben om zich ergens thuis te voelen. Het is niet voor iedereen evident.
Een les die ik leerde van kloosterlingen is dat ze eerst en vooral leren thuis te zijn bij zichzelf. Vrede hebben met jezelf is een basis om in vrede te leven en vrede over te brengen op anderen.
Maar als de kloosterlingen momenten hebben waarop ze zich afzonderen voor enige tijd, dan komen ze in aanraking met al de emoties die in hen leven, en soms zijn daar ook vervelende bij: angst, depressieve gevoelens, verlangens, onvervulde behoefte aan genegenheid en warmte, dromen voor hun leven, teleurstellingen,…
In afzondering zijn brengt veel naar boven.
In mijn eigen ‘stille jaren’ bracht ik heel veel tijd door op een bureautje van ongeveer 3 bij 1,5 meter. Mijn ‘cel’, zoals kloosterlingen hun eigen kamer soms noemen. Daar ben je alleen met jezelf en met alles wat er in je is. Dat is aanvankelijk heel moeilijk, zeker als er vervelende levenszaken op je bord liggen. Je voelt je in meer dan één manier ‘opgesloten’:. opgesloten in je hoofd, je denken, opgesloten in omstandigheden. Misschien voel je je zelfs onrechtstreeks opgesloten door toedoen van anderen.
Om de kleine ruimte te ‘vergroten’ plaatste ik een grote spiegel aan het muurtje waartegen mijn bureau stond. Het gevoel van ruimte vergrootte enorm. Maar ook de confrontatie met mezelf, nu ik mijzelf letterlijk een spiegel voorhield. Wat ik zag stond mij aanvankelijk niet aan, mijn gehavende toestand was te duidelijk zichtbaar in de spiegel. Ik zag pijn, verdriet, fysieke en mentale zwakte.
Ook voor mij begon toen die eerste les:. ‘vrede leren vinden met onszelf’.
Vrede vinden met jezelf is bij jezelf naar binnen gaan. Stilstaan bij pijn, verdriet, moeite,… en alle emoties die daarmee gepaard gaan. Wie stilstaat bij zijn emoties kan ze leren waarderen, want alle emoties (ook diegenen die we onaangenaam vinden), vertellen ons hoe het met ons gaat. We hoeven ze niet te bestrijden (een grote energievreter minder), maar mogen ze juist gebruiken, beluisteren. Ze vertellen ons op welk vlak ons leven misschien om aandacht vraagt, heling kan gebruiken. Ze zeggen ons misschien waar we de moed mogen verzamelen om iets bepaald op te nemen, aan te vatten, of misschien juist om iets achter te laten, los te laten.
Maar binnen in mij lagen ook mijn verlangens naar leven, hoop, naar verbondenheid. Heilzaam én zinvol leven. In mij zat ook een motor die mits ‘een juist Contact’ (met God) opnieuw tot leven kon worden gewekt. Geest en Leven.
Negatief denken over jezelf legt die motor stil.
Ontdek wat goed is om te doen, maar ook wat je naar beneden haalt.
Ontdek waarin jij je kracht kan vinden, zoek bronnen om van te leven.
Hoe kan jij op jouw manier creatief zijn in het vormgeven van je leven?
Diep in ons liggen vaak meer antwoorden te rapen dan we denken. Als we ze uitspreken begint de zin vaak met:. “Eigenlijk zou ik moeten … “,. “Eigenlijk zou het goed zijn om …”.
Diep vanbinnen weten we vaak wel wat goed is om te doen. We moeten alleen de moed hebben om er mee aan de slag te gaan. Maar soms is een helpende hand nuttig om er toe te komen.
Waar die uitgebreide ‘stille tijd’ mij heeft gebracht ? …
Thuis !
Eindelijk thuis.
Bij mezelf. Bij Abba Vader. En bij anderen die deze weg herkennen.
Uiteraard is dat thuis zijn bij jezelf geen einddoel, maar wel een goede basis om zorgzaam in deze wereld te kunnen staan.
Goede moed en vrede op je tocht,
Marc
– Wat zou voor jou goed zijn om eens aandacht aan te geven ? –
foto: newimmoservice.be