Kerst in mineur?… nee toch
Wie zijn die mensen die spreken van een kerst “in mineur”?
Wat is de aanleiding voor die uitspraak?
Natuurlijk, ik begrijp het wel, we zullen onze gebruikelijke gang van zaken even moeten parkeren dit jaar. Dat ontregelt even onze gewoonten, maar… misschien mag dat ook wel eens.
Wie zijn die mensen die zeggen dat kerst een echt familiefeest is?
Natuurlijk, ik begrijp het wel, het is leuk om een geloofsfeest met de familie te kunnen vieren, maar als ‘familie’ nu een keertje wegvalt, blijft er in ons hoofd dan nog een geloofsfeest staande?
Misschien worden we nu net geholpen om eens zo hard te zoeken naar de essentie van dit geloofsfeest, want een andere invulling wordt even in lockdown gezet.
En wie zijn die mensen die kiezen om te klagen over de weg waar we even in gedwongen worden?
Natuurlijk, ik begrijp het wel, we voelen het hier en daar echt wel.
Maar als ik denk aan de weg die Jezus werd opgelegd…
Kijk, en kijk maar eens opnieuw, want net hierin naderen we de kern.
De weg waar Jezus werd ‘ingegooid’. Zachte doeken en stro bij aanvang, maar het zachte ging er gaandeweg wel af. Een moeilijke weg, dat was het. Maar Hij ging.
Van harte? Ja, vanuit zijn liefde voor zijn naaste wel.
Maar evengoed de harde realiteit. De angst in de tuin van Getsemane: “mag het aan mij voorbij gaan”. Het schreeuwende alleen zijn aan het kruis: “waarom hebt Gij mij verlaten”.
En toch kiezen om deze weg te gaan, uit liefde voor ons, omdat we iemand zouden hebben die een voorbeeld voor ons kan zijn, omdat we gered zouden kunnen worden van al onze dwaalwegen die ons toch o zo kunnen afleiden van die wezenlijke kern.
Christus wordt geboren, en komt in mijn binnenste met vrede die van Boven komt.
Laat ik dat gedenken,… ook dit jaar !
En wat het ‘parkeren’ van het familiegebeuren betreft:
Een aantal jaren geleden werd mijn schoonvader met spoed opgenomen in het ziekenhuis. De weken en maanden voor en na kerst primeerden gezondheidszorgen ver boven feestvreugde, die moesten we even parkeren.
Eenmaal weer thuis stond hij er nog… de kerstboom, en de pakjes.
Er werd besloten om, inmiddels lente, het familieluik van de feestelijkheden een plaats te geven. Nu kon het weer. De gezondheid was onder controle, iedereen in stemming.
Leuke conversaties volgden in de buurt. “Wij vieren volgende week kerst”… “Kerst? Nu? ’t Is mei !”
Ja hoor waarom niet? Toen kon het niet, maar nu wel.
Zegen,
Marc