proza – Terwijl God zwijgt –
(2014)
Ik hoor alleen wat Christus roept
“Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?”
Ik zie alleen wat God NIET doet …
– iets –
Ook omstaanders horen of zien niets
Alleen diepe duisternis
En toch
Net in dát zwijgen van God
brengt Hij verzoening
tussen de wereld en Zichzelf
Er gebeurt (n)iets?
Verzoening
Door te zwijgen
Door gebedswensen niet te verhoren
Verzoening
Nu loop ik tegen mijn eigen
pijn en ongewenste zwaktes aan
En God helpt niet
Mijn God, waarom verlaat Gij mij?
Of is het
omdat ik mij moet leren verzoenen
met de leefwereld die in mij is
mijn pijn, mijn angsten,
onzekerheden en falen,
zonder dat er iets aan wordt gedaan
en leren vermoeden, veronderstellen, hopen
dat er een realiteit is
die NOG veel groter is
en nog veel verder gaat
dan mijn horen en mijn zien nu op dit moment
Heer
Uw zwijgen brengt mij
met mijn tenen tegen de muur van mijn mogelijkheden
met mijn neus op de feiten
met mijn handen duw ik er tegen zonder dat de muur wijkt
met mijn hoofd vang ik de klap op
Heer
Uw zwijgen brengt mij
de mogelijkheden van mijn eigen kracht in beeld
Het stelt niets voor
Heer
het lukt mij niet
en u zegt
zo is het goed
Hier in deze fase
groeit nederigheid
afhankelijkheid
luisteren
overgave
gehoorzaamheid
en onvoorwaardelijke liefde
die ik mag ontvangen
om dan door te geven
.
– Zwijgend spreekt de Here –
(2017)
in mijn jaren van burn-out
hebt Gij gezwegen én gesproken
het verschil tussen beide
nog steeds onduidelijk
Uw spreken is stilte
Uw stilte, spreken
zo zijt Gij
onnavolgbaar Andere
Soms (of vaak?) beantwoord God onze gebeden niet in de zin dat wij verwachten of wensen.
Waarom neemt God ons lijden niet weg?
Of komt net hierin gewoon tot uiting wie we zijn?
Kunnen we ons verzoenen met wie we zijn? Of moeten we (van onszelf) anders zijn, perfect, zodat we kunnen roemen?
Sterven (aan onszelf) is akker zijn voor Gods zaad; vrede. Vrede met onszelf en vrede die van God uit gaat.